CERITANE URIP
Ing sawijining dina, ing kutha Surabaya ana bocah lanang sing dikekang banget kro wong keluargane. Ora oleh dolan opomaneh pacaran. Bocah kuwi tetep nurut masio seumurane wis wayahe pacaran. Amarga bocah kuwi ngerti yen wong tuwane pasti duwe niat sing apik.
Bocah kuwi jenenge Edo Andrea. Kelas XII ing SMA 99 Surabaya. Isih ragu nduweni kepinginan bakal ngelanjutake sekolah neng endi. Dheweke ganteng, dukur, cakep, wis pokoke perfect lah gawe didadeake pacar, tapi dheweke ora gelem pacaran. Edo mung mikir yen dheweke wis duwe kepinginan bakal ngelanjutake sekolah neng endi, tapi ora wani matur marang wong tuwane kepriye ? Kadang Edo nduweni kepinginan, tapi ora wani matur amarga dalan uripe wis diatur keluargane. Akhire dheweke pancet ragu lan melu pengen dadi dokter amarga dheweke isih durung nduweni kepinginan.
Sakwulan engkas wis wayahe Edo ngadepi UNAS. Dheweke mulai luwih sregep sinau. Sakben minggu dheweke mesti budhal bareng kanca - kancane ing perpustakaan. Lan mesti pamit lan matur marang ibuke “Bu, kula badhe budhal ten perpustakaan kaliyan kanca - kanca setunggal kelas.” “Lapo kowe menyang perpustakaan? Tak tekakne guru les wae timbang kowe saben minggu metu.” jawabe ibuk. “Mboten buk, sampun cekap kula mios ten perpustakaan.” ucape Edo. “Wis sakkarepmu wae, ndang budhal.” ucape ibuk.
Ing perpustakaan Edo sing paling sregep sinau, kanca - kancane sampek heran marang dheweke. “Do, kon lapo sregep banget ? gak biasane ?” ucape Eko. “Mariki awakdewe UNAS ko. Mosok katene leha - leha wae ? kowe opo yo ora pingin mlebu Universitas apik ?” balese Edo. “Enggih pak kula badhe sinau sing sregep” jawabe Eko karo mesam - mesem.
Gak kerasa mene wis wayahe Edo UNAS. Kabeh siswa kelas XII padha ndunga lan ngadakake istighosah ing sekolahan. Nanging Edo ora masuk sekolah amarga lara panas. Edo wis sering begadang gawe sinau. Kadang lali turu lan mangan. Sawise Istighosah siswa kelas XII dikongkon mulih istirahat lan sinau gawe mene. Tapi kanca kelase Edo, Eko lan Doni padha teka ing omahe Edo banjur nyambangi lan sinau bareng. “assalamualaikum..” ucape kanca - kancae Edo. “walaikum salam, oh kancane Edo. Ndang mlebu ning kamare Edo, arek e sektas tangi.” jawabe ibuke Edo.
Wis ning kamare Edo, Doni lan Eko ngewakili ngomong. “Do, kowe isa loro barang ?” ucape Eko. “Heh ojo ngunu tala, kancamu isih loro mbokyo di semangati ojo malah digarai.”tuture Doni “hahaha iyo sepurane.” balese Eko. Sawise guyon - guyon, Eko lan Eko mbukak buku lan sinau bareng. Nanging Edo mung isa sinau ambek turu amargo isih rada ngelu. Ora kerasa wis jam 7 bengi, ibune Edo mlebu menyang kamare Edo lan nuturi yen wis bengi, “He, bocah - bocah, wis mari urung sinaune ? yen wis mari ndang mangan disik sawise mangan baru muleh, saiki wis jam 7 bengi ndang ngasoh ning omahe dhewe - dhewe. Yen gak sinau mene padha kepegelen lan ora fokus nggarap soale!” “Inggih” jawabe Eko lan Doni barengan.
Sawise Eko lan Doni mangan lan muleh, Edo langsung dikongon turu. Edo wis rada waras tapi ibune isih kuwatir. Isuk e Edo tangi jam setengah 5, banjur sholat lan siap - siap. Jam setengah 6 Edo wis kudu budhal tapi ibune ngongkon sarapan. “Do, kowe ngko sakdurunge nggarap soal ndunga o ndhisik, wis mikir sing positip - positip wae.” “Inggih bu, kula bakal ndunga rumiyin. Ibuk dungakakake kula saged ngerjakaken soal nganti bener nggih buk.” ucape Edo “Iyolah pasti ibuk ndongakno sing apik gawe anake.” jawab ibuk
Edo wis teka ing sekolahan lan isih maca buku - buku. Edo wis siap UNAS, dheweke wis nyiapake mental lan nguasai sakabehane bab sing diajarake ing SMA. Ora suwi dheweke teka, kanca - kancane padha teka. Sawise apalan bareng, dheweke lan kanca - kancane padha dag dig dug banjur mlebu ruangan. Sakdurunge soal dibagi, Eko ngajak omong Edo, “Do, aku wedi apalanku mara - mara ilang pie ? soale gak ndang dibagi - bagi.” “Halah Ko, ora ilang kok, kan wis padha sinau wingi, dibaleni mang isuk. Wis saiki ndang ndunga ae, terus fokus menyang soal.”jawabe Edo. “Tapi Do, kowe wis sehat ? wis waras temenan ?” takone Eko “Wis sehat koyo ngene isih takok. Kapan aku tau lara ? hahaha.” ucape Edo “heh gayamu awas ae lek lara haha” balese Eko. Akhire soal UNAS dibagi menyang siswa - siswi. Edo lan Eko entuk bangku bagian mburi, tapi bocah loro kuwi ora takon - takonan utawa contekan.
Patang dina UNAS wis di lewati. Edo isa ngeliwati ujian kuwi dewean, murni hasil garapane dhewe. Saiki bocah - bocah kelas XII mung isa pasrah lan ndunga ngenteni hasil ujiane metu. Saiki sing kudu dipikirna Edo mung sinau gawe tes tulis kanggo sekolah lanjutan. Edo mikir yen dheweke ora bakal katut jalur undangan. Dadi dheweke sinau kanggo tes tulis. Saben dina metu kanggo budhal ing perpustakaan, kadang budhal ning omahe Eko utawa Doni bakal sina barengan.
Akhire mene dina pengumuman hasil UNAS. Wis padha ndredheg dhewe - dhewe. Isuk e ing sekolahan, bocah - bocah kelas XII padha dikongkon mlebu kelase dhewe - dhewe. Wali kelas padha ngeleboni kelas anak didike dhewe - dhewe. “Dina iki bakal dadi dina sing nyenengna kowe utawa nyedihn kowe. Sing penting kowe kabeh wis kerja keras, sinau. Iki bakal tak umumna hasile dhewe - dhewe. Sing pasti bijimu kabeh apik, ora ana sing elek. Ndanea kurang yo di tambahi dhewe - dhewe hahaha.” ucape pak wali kelas. “hahahaha” isine kelas padha ngguyu kabeh. Edo absen ke 9 ing kelas pak guru bakal nyebutke kanggo absen. “absen 1, hasile 37.80 absen 2, 35.95 … absen 9, sing nduweni hasil paling elek ning kelas, yaiku eh duduk ning kelas sak sekolah.” pak wali kelas mandhek ngomong. Amarga siswa ing kelas padha bisik - bisik, padha ngomongna Edo, batine kok isa Edo oleh biji paling elek saksekolah. Padha gak percaya, rasne ora mungkin. “heh uwes tak lanjut yo rek” lanjute pak wali kelas. “iggih pak” wangsulane bocah - bocah ing kelas. Nanging Edo mung ndhingkluk lan meneng wae, dheweke ngerasa isin lan kuwatir banget. “hasile absen 9 yaikuuuu . . . 39.80. hahaha aja tegang Do, bapak mek guyon wae, sampe pucet ngunu hahaha” lanjute pak wali kelas ambek guyonan. “ya allah pak, kula sampun kuatos banget, kula kaget pak, pun boten saged mikir napa - napa. Astaghfirullah.” jawabe Edo. Kanca - kanca kelas padha meneng, melu kaget kaaya Edo. Lan akhire ngguyu barengan. Edo mung meneng wae ndelok kanca - kancane ngguyu. Lan pengmuman saka pak wali kelas dilanjut sampe mari. Sakwise pengumuman, siswa - siswi kelas XII wis oleh mulih.
Pas wis sampe omah, Edo langsung ditakoni ibuk lan bapake. “Do, pie hasile ? apik opo ora?” pitakone ibuk. “nggeh ngoten buk, seputene sing kathah.” wangsule Edo. “oalah le, kok isa to ? kurang yaapa sinaumu le. Wis ora ngapa. Di terima apa anak e wae. Di apikna pas ujian tulis yo le.” tuture bapak. Dilanjut tuture ibuk “iyo, apikna wae sing tes tulismu. Kowe kan kepingin dadi dokter” “hehehe” Edo ngguyu “la kowe kapo ngguyu do ? apane sing lucu ?” takone ibuk “hehehe” Edo ngguyu maneh. “Jek lara ta kowe Do ?” takone bapak ambek ndemek gulune Edo. “Boten pak, buk, kula sampun sehat. Kula yuwun sepuntene sing kathah amargi hasil kula 39.80.” wangsule Edo disambi mesam - mesem. “oalah arek iki njaluk diapakke to, mbijuki wong tuwane. Kaget ibuk Do, bapakmu mlongo ikuloh, deloken hahaha” ucape ibuk. “sepuntene pak kula mung guyon mawon hahaha.” ucape Edo marang bapake.
Siswa - siswi kelas XII SMA 99 Surabaya padha ngenteni ijazah metu. Ing ganga - gangan iku kelas XII wis nggolek dalan uripe dhewe - dhewe. Ana sing pancet ing Surabaya, ana sing nggolek sekolah ing luar kutha, lan sing paling adoh yaiku luar negeri. Tapi Edo mutuske bakal kuliah ning malang, jupuk Fakultas Kedokteran (FK) ing Universitas Brawijaya utawa disingkat UNIBRAW. Iku pilihan pertamane Edo. Sing pilihan ke 2 Edo isih bingung arep kuliah ning endi. Karepe Edo, dheweke bakal kuliah pokoke ing kutha Malang. Awale wang tuwane Edo ora setuju, nanging Edo tetep meksa yen dheweke pinging ing kutha Malang, dheweke yakin bakal mlebu fakultas ing kutha Malang. Akhire wong tuwane Edo ngijini dheweke ngelanjutake sekolah ing kutha Malang.
Mene wayahe tes tulis ing Malang. Edo pasti bakal diterake bapak lan ibuk, dheweke pingin budhal dhewe tapi wong tuwane ora bakal ngijini. Sesuke Edo nyoba ngomong ing bapak lan ibuke. “pak, buk, kula pun gedhe. Apa boten napa - napa kula budhal dewean? ” ucape Edo. “alah Do, menengo ae, bapak karo ibuk mek ngeterno tok diluk, ngkok muleh o dhewe gapopo. Mosok pengen ngeterke anake dhewe ora oleh to ?” Ibuk rada nesu “inggih - inggih buk, boten napa - napa pun. Mangga bidhal buk.” jawabe Edo. Sakmarine ngomong, Edo lan bapak ibuke langsung budhal menyang malang numpak mobil.
Akire Edo wis sampek ing kutha Malang. Langsung golek hotel soale bakal nginep ing Malang sedina amarga tes tulise dimulai mene isuk jam 9. “Do, awakmu gak sinau ta? Mene tes mosok kowe ora mbukak buku blas se ? dulinan hape tok. Opo yo isa kowe mene ?” ucap ibuk. “kula sampun sinau kok buk, wingi ten dalem kula sampun maca - maca bukuu lan ngapalaken rumus -rumus penting. Boten usah kuatir buk. Kula janji bakal lulus hehehe.” jawab Edo. “oh dheloken ae kowe lek sampek ora. Saiki iso ngomong ngunu. Sombonge anak e ibuk. Yowes ndang turu. Mene cek fresh. Sakmarine ning hotel nganti isuke Edo wis ora mukak buku blas, ora sinau, mung turu lan hapean, tapi dheweke wis yakin lan janji bakalan isa nggarap soallan bakal lulus.
Isuke jam 4 Edo wis tangi, langsung adus lan sembahyang shubuh lan mbukak buku satitik satitik gawe ngilingna sing dipelajari sakdurunge. Jam 5 Edo sarapan samarine sarapan Edo lanjut sinau. Jam 8, dheweke mandhek sinau lan langsung njaluk budhal. Amarga wedi kejebak macet, dalane pastine rame amarga akeh banget sing bakal melu tes. Perjalanan nganggo mobil sing biasane 15menit dadi setengah jam amarga macet. Pas wis sampe gerbang Edo ngupuhi mudun amarga durung ngerti ruangan gawe tes tulis iku mau. Tapi ora diolehi wong tuwane amarga sing luwih ngerti kampus iku mung ibune Edo. Ibune Edo alumni UNBRAW jurusan menejemen bisnis.
Dina iki bakal dadi dina sing dowo kanggo Edo. Dheweke ngerasa yen jam ora muter, ora mlaku. Edo isa jawab soal - soale 90% sisane rada ragu - ragu. Masio ragu Edo ora bakalan takon. Dheweke akhire mari tes jam 12 awan. Lan langsung telpon ibuke, kanda yen dheweke wis mari ujian tulis. “buk, kula sampun wangsul saka tes tulis”ucap Edo ing telepon “terus kapan hasile metu Do?” takone ibuk “minggu ngajeng dina sabtu buk, tapi saged dicek online.” jawabe Edo. Edo nerusake ngomong. “kula mantuk piyambak kemawon buk, badhe ten toko buku rumiyin. Mangke kula mantuk jam 3 sore.” “iyo le, kowe budal neng toko buku karo sapa ? muleh karo sapa barengane ?” takone ibuk “kale kanca - kanca sekolah lan kanca nyar buk.”jawabe Edo. “oalah yowes lek wis ndek jombang ndang telfon kowe.” kongkone ibuk “inggih buk” jawabe Edo. Akhire ibuk lan bapake Edo mulih menyang jombang.
Jam 3 Edo nepati ucapane yen bakal langsung muleh. Sampe ning jombang Edo ora telpon ibuke lan langsung mulih. Saka omah, Edo kena ceramah dawa saka ibune amarga ora telpon, tapi bapake Edo mung ngguya - ngguyu Edo kena ceramah. Dina selanjute Edo mung turu lan males - malesan ing omah, amarga mung gari ngenteni hasil tes tulis dekwingi.
Sakminggu wis kelewat, saiki dina Sabtu lan wayahe pengumuman, Edo ndeleng pengumuman lewat situs online. Dheweke ndelok jenenge saka peringkat paling ngisor. Tapi ora ketemu nganti nomer 50. dheweke mikir yen wis teliti dheweke ngecek. Akhire dibaleni maneh ngecek saka paling ngisor… Pancet ora ana jenenge. Tapi dheweke yakin yen isa ngerjakna soal tes. Dheweke yakin yen paling gak mlebu deretan akhir. Tapi dheweke nyoba ndeleng ndukure nganti nomer urutan 15, tetep ora ana jenenge. Edo ora gelem langsung ngelebokake nomer peresta tes amarga dheweke ndredeg lan wedhi ndheleng langsung lulus apa ora. Akhire ngelanjutke ndheleng saka nomer 15 nganti nomer 5 tetep ora ana. Dheweke ngomong ing jero ati “aku gak lulus ? yaapa iki ahuuh, tapi ora mungkin yen aku Bakal ana ing posisi 1 nganti 5. ealah coba sek masio ora ana sing penting wis usaha.” gak temen Edo ana ing antara nomer 1 - 5 iku mau. Edo kuaget banget. Ora percaya dheweke isa mlebu ing jurusan kedokteran. Edo langsung bengok - bengok ing kamare “YA ALLAH ALHAMDULILLAH, KULA BOTEN PERCAYA KULA SAGED. BAPAK IBUK ALHAMDULILLAH” amarga Edo bengak - bengok bapak lan ibuke ya kerungu dheweke nyeluk bapak lan ibuk, bapak lan ibuk langsung melayu bareng ing kamare Edo. Saka kamare Edo, ibuk langsung takon karo sanda kuwatir. “Edo, lapo nak? Kowe gapapa ta? Ana sing lara? Kenapa ndang dijawab kenapa kowe ?” ucape ibuk”boten napa - napa buk, kula namung seneng kemawon. Ya allah kula ngipi napa sewengi buk.”jawabe Edo. “loh lapo emange kowe seneng sampe berok - berok ngunu ? ibuk bapaklangsung mlayu rene, jantungku rasane katene cepot.” ucape bapak “boten napa - napa namung seneng.” jawabe Edo. Ibuk rada mikir, saikidina sabtu hasil tes metu. “ luuuuuuuh saiki dina sabtu hasile tesmu metu dina iki se, astaughfirullah ibuk ngerti kenapa kowe seneng banget. Pasti kowe ketampa se. Oleh urutan nomer pira ? pasti apik.” ucape ibuk “hehe kula nomer.. setunggal buk.” jawab Edo “ lolololoh anakku puintere rek iki oleh nomer siji. Kedokteran UNBRAW astaughfirullah hal adzim. Alhamdulillah ya allah.” akhire Edo isa nyenengna keluargane amarga dheweke wis isa mlebu ing fakultas kedokteran. Tapi ing jero atine, Edo nduweni kepinginan sekolah ing bidang liyane, tapi dheweke isih durung mantep karo kepinginan iku mau. Amarga isih ragu njupuk keputusan, Edo ngikuti kepinginan wong tuwane dhisik nganti lulus. Sakmarine lulus Edo pingin sekolah maneh tapi ing bidang sing dipingini.
0 komentar:
Posting Komentar