Eleng en Aku
Dening
: Rahmawati Syukur
Lasty
Nur Azizah mlaku lemes ing omah e. Wektu nglewati ruang tamu ana akeh wong lagi
guyon karo ibune, Sarah. Las cuman iso geleng geleng ndeleng ibune sing isih
ketok enom iku guyonan karo kancane ora nggatekake anak e bali saka sekolah.
Turonan nang kasur e, Las ndeleng plafon kamar e karo mikir. Dheweke kangen
karo bapak e, Farhan. Farhan ninggal setengah tahun iko amarga kecelakaan
pesawat wektu arep budal kerjo nang luar negeri. Ora mung Farhan kang Las
kangen i. Nanging uga kakang e, Ryan. Mas kandung e iku sakiki dadi wong
terkenal. Band e saiki lagi tour nang ndi ndi. Ninggal ake Las nang omah sing
bagine kayata neraka iku. Dheweke percaya karo Sarah yen Las saiki dadi nakal
lan ora kena diatur. Makane nganti saiki Ryan lan band e ora gelem ngomong karo
Las.
Jam
4 sore Las tangi, adus, sembayang Ashar banjur mudun arep menyang dapur. Tapi
nang tengah dalan dheweke mandheg, ndeleng mantan pacare (Andre) lagi pacaran
karo adek kembare dhewe, Liz Agusti ningrum. Ora pengen ndeleng pemandangan iku
maneh, Lasty banjur nerusake mlaku marang dapur. Cah ayu iku mikir, ‘oh, dadi
sing dimaksud Andre arek seng lewih ayu, pinter, dukur, putih, lewih apik
ketimbang aku iku adik dhewe. Pinter banget dheweke. Padahal putus ae wingi,
saiki wes wani wani e melbu omahku. Pinter....’
“Lasti,”
celuk ibune wektu Las arep menyang kamar maneh.
“nggeh?”
“Jere,
Liz awakmu gak gelem ngekek i dhuwik marang Liz mau wektu istirahat. Kenopo
iku?”
“kulo
mboten nggadah yotro bu, saestu.”
“humph!
Mbijuk,” Lizti nggremeng. “Aku gak peduli! Pokok e nek Liz njaluk opo opo kowe
kudu nurut! Ora urus aku opo alasanne. Nek sampek lain wektu aku krungu awakmu
mbantah, kowe tak gae nyesel tau lair!”
“...”
Las mung bisa nguasi ibune. ‘Salah kulo lair ten dunyo? Kulo nggeh mboten purun
lair menawa ngertos urip kulo kaya ngeten.
Ibu mboten semerep penderitaan kulo. Ibu nggeh mboten semerep kulo gadah
penyakit niku kan?’
“NGERTI
TA GAK?!” Las mung mantuk. “wes saiki sakwise kowe korah korah, resik i jeding,
resik i gudang, ngumbah klambi trus ngepel. Lan aku ora pengen ngerti ana sitik
wae kotoran sing ana. Ngerti?”
“tapi,...
kulo gadah ulangan mbenjeng lan-“
“AKU
GAK NGURUS KOWE ANA ULANGAN TA ORA! KOWE WANI YO MBANTAH KARO AKU! ANDRE!”
Andre nggoceli Las, ben dheweke ora isa gerak. Moro moro ibu e nampar pipine
Las, ora pengen kalah, Liz nonjok weteng e Las. Wong loro iku terus terusan
ngajar Las sampek 30 menit suwene. Andre cuman ngadek nahan Las, dheweke
ngerasa bersalah, tapi gak ngeculno tanganne. Bahkan malah melok nyaduk i Las.
Sarah njambak rambut Las, trus narik rambut cah wedok iku sampek dheweke
ngadeg, “SAIKI LAKONI OPO SENG TAK
PERINTAHNO! CEPET!!” Las mung bisa nurut.
Sesuk
nang sekolah.
“dheleng en cah iku.”
“yeeek. Dhelok en a, awak e. Wes
lemu, uelek, trus dheleng en. Awak e babar benjut koyo ngunu.”
“lha yo. ora percaya aku dhewekembak
yu kembare Liz seng ayu ne kaya ngunu.”
“hmm. Pantes ae dheweke
ditinggal kakang e. Paling an kakang e isin ndue adhik kaya Las.”
“iyo, nggumun aku lapo dheweke
gak mati wae, cek sisan bareng bapak e,”
Krungu
kabeh bisik bisik iku, Las nyaris nangis. Opo maneh wektu wong wong iku
ngomongno bapak e. Nyaris kabeh bocah nang sekolah iku ora seneng karo dheweke.
Padahal dheweke ya ora lapo lapo. Ora ngrasa ndue salah marang bocah bocah iku.
Saiki ketambahan karo bulli sing dheweke alami, dheweke tambah ngrasa depresi’ Opo saking elek e aku sampek wong wong
pengen aku mati?’
Las
moleh sekolah jam set 6 sore, amarga ana kerja nang rumah sakit. Lan dekne ya
kudu periksa. Nanging rupane mulih e Las ora disambut apik karo wong omah.
“NANG
NDI WAE KOWE?! Bali yamene nang ndi ae?! Aku kerjo tak gae mbayar awakmu
sekolah bukane kluyuran! Tambah gede bukane tambah manut tapi tambah banggel
ae!” pas wektu iku Liz melbu omah. Tapi bukane moreng moreng, Sarah malah
nyambut Lis karo bahasa alus. hal iku nggarai Las muntab. “SAIKI SAKA ENDI WAE
KOWE HAH?!” Sarah balik nyentak Las. Las wes ora tahan maneh.
“KENAPA
NJENENGAN PENGEN NGERTI HAH?! KENAPA NEK KAYA NGENE AE NJENENGAN MESTI NGGAE
PERKARA?!”
“LAS WANI WANI NE KOWE-“
“OPO
SE SENG WES TAK LAKONI IKU?! OPO SENG WES TAK LAKONI SAMPEK SAMPEK AKU KUDU
NERIMO IKI KABEH? OPO AKU LAHIR IKU
KUTUKAN KANGGO IBU? NEK AKU KUTUKAN KENAPA AKU GAK DIPATENI WEKTU AKU CAKUT
LAHIR, BU?!” mulai iki, air mata Las ngalir deres nang pipine. Ora peduli
mbenakno basa gak sopan e marang ibu e dhewe. Bahkan Liz mandek, gak percaya
Las iso ngomong karo ibune tanpa sopan santun. “sak meniko kulo nyoba sabar bu.
njenengan mbedakaken kulo kalih Liz kulo sabar. Njenengan cuman ngapik i kulo
wektu bapak tasih wonten ngge kulo sabar. Njenengan ngapusi Ryan ngge kulo
sabar. Njenengan terus ndawuhi kulo,
nampar kulo, nggepuk i kulo, mboten adil kaliyan kulo, kulo ngge sabar. Tapi
kulo nggeh nggadah bates bu. Kulo niku manungsa. Kulo meneng mawon mboten
amargi napa napa. Kulo cuman mboten purun benci
kaliyan ibu. Kulo tasih sayang kaliyan ibu, Ryan, Lizti, .... Bapak. Eleng en aku bu, aku anak njenengan. Nopo
salah kulo, ngantos urip kulo dados ngeten niki?” takone alus. tapi reaksi
Sarah duduk reaksi seng dipingini Las.
PLAK!
Las
nggoceli pipine karo nguasi shock marang wong nang ngarep e sing dheweke celuk
‘ibuk’.
“JOGO
SOPAN SANTUNMU!!” Las ora percaya karo jawaban ibune.
“wes
cukup aku karo keluarga iki...” bisik Las. Dheweke mlayu ninggalne ibune lan
Lis sing shock karo apa sing lagi terjadi nang kunu.
Las
ngendarai mobil e karo nangis. Frustasi karo urip e. Dheweke ora percaya ibu
kandung e bisa kaya ngunu. Kenapa urip e ora bisa kaya biyen. Wektu keluarga e
dadi kaya keluarga paling harmonis. Ibu bapak e sayang karo Las, Liz mesti
nempel karo Las njaluk i tulung, Ryan seng mesti cedek karo dheweke. Saiki,
karo alasan seng gak jelas, uripe Las dadi kocar kacir. Lan ora ana hal nang dunia iki sing Las pingini kecuali...
mati.
3
tahun sakwise...
Ryan
lan band e akhir e oleh pulang kampung karo manager e. Ora mung amarga
persetujuan manager e seng nggarai Ryan pengen bali, tapi uga amarga firasat
gak enak e marang Las. Dheweke ngrasa bersalah percaya karo ibune lan gak tau
ngabari Las. Las terlalu berharga bagi Ryan.
Seminggu
Ryan wis nang omah. Tapi dheweke ora tahu petukan Las. Wektu takon marang
ibune, ibune cuman njawab Las dolan nang omah e kancae. Liz ya kaya ngunu
jawabanne. Ryan mulai curiga, dadi deweke arep takok maneh karo ibune.
“bu,”
ibune sing lagi ngresik i ruang tamu cuman nge-hmmm. “Las nang ndi bu?”
“sekolah,”
jawab e singkat. Tapi Ryan ora bakal percaya.
“bu,
ampun kaya ngoten kaliyan kulo. Kulo mboten ningali Las medal saking kamar
seminggu kulo ten mriki,” respon Ryan jengkel. Dheweke pegel di bijuk i karo
keluarga e terus terus an. Nyaris 4 tahun ora ketemu Las lan ora ngomong karo
dheweke iku siksaan berat bagi Ryan. Sarah ngehela nafas.
“Las
saiki nang Citra Mulya,” jawab e. Ryan bingung. Lapo adhine nang rumah sakit?
“jek koma paling,” Sarah neruske ngresiki ruang tamu. Ryan kaget ngrungokake
Sarah njawab kayata iku hal biasa.
“NAPA
MAKSUDTE IBU LAS KOMA?! LAN KENGENG NAPA KAYATA IBU MBOTEN PEDULI KALIYAN
LAS?!” amuk Ryan. Ibuk e cuman ngangkan bahu, biasa. Ryan tambah muntab. “AKU
GAK PERCOYO RUPANE KELUARGAKU KOYO NGENEKI. KOWE YOYO TA LIZ?!” bengok e marang
Liz sing lagi nang pintu ngarep. Cuman ndingkluk nguasi lantai ngerasa
bersalah. Omongan e Ryan nggarai Sarah meneng.
“GRRRR!
WES GAK PEDULI AKU!” Ryan akhir e lungo marang rumah sakit karo konco se band e
seng biyen iku kanca apik e Las. Sepanjang dalan deweke panik. Adhine koma
kanggo mboh piro suwine lan ora ana seng ngewenehi weruh dheweke ta kanca band
e.
Melbu
rumah sakit Citra Mulya, Ryan lan band e takon marang receptionist ruanganne Lasti Nur Azizah. Tapi penjaga resepsionis e
ngomong menawa Las ora nang rumah sakit. Ryan lan band e terutama Daniel
sahabat e Las tambah panik. Untung e ana Dr. Harris.
“ana
apa iki?”
“niki
pak, lare lare niki tanglet Las ten pundi,” Dr. Harris katon kaget.
“oh...
sampeyan sampeyan niki sinten nggeh?”
“kulo
Mas e Las dok, niki rencang rencang e Lasty dok.”jawab Ryan cepet.
“oh,
Las ora nang kene tapi ayo melok aku nang ruanganku. Ana sing pengen tak
omongno,” sak wise kabeh pada nang kantor e dokter Harris, dokter umur 40 an
iku mulai njelasno.“kayak e sampeyan mas sing di cerita no Las nang aku. aku
kaget keluargane Las isih ana seng gelem peduli karo deweke,”
Ryan cuman masang
wajang bingung, “wonten nopo sebener e dok? Ibu kulo mboten purun cerita dok.”
Dr. Harris ngehela
nafas, ”tak ceritani tekan awal ae ya. 3 tahun iko sedurunge Las kecelakaan,
Las sueneng nyambangi RS iki. Dheweke mesti rene nggowo boneka, nyanyi,
nyenengno pasien pasien seng ana nang RS iki. Malah kadang ngrewangi suster
ngrawat anak anak seng kena penyakit tumor lan kanker. Sampek sampek aku
nganggep dheweke kaya anakku dhewe. Tapi
trus Las oleh kecelakaan banjur
koma. Persentase dheweke bakal tangi ya cilik. 3 ulan koma, ibu sampeyan, Sarah
ngomong karo aku ben aku nyepot kabeh alat alat seng nulung dheweke ben tetep
iso urip. Alasane dheweke ora ndue dhuwit lan ben Las dijar ake mati wae.” Ryan
lan kanca kanca e mulai ngrasa sedih lan kudu mureng mureng. “jujur aku ra
terimo, lan akhir e aku mutusno ngangkat Las dadi anakku lan ngrawat dhewek e.
1 tahun yang lalu Las siuman. Tapi saiki dheweke ora popo kok.”
“lha-lha
sakniki Las wonten pundi dok?” takon Daniel
“iku-“
Tok
tok!
“Yah,”
Ryan lan band e noleh banjur kaget nguwasi Las nang lawang, senyum marang Dr.
Harry. Tapi cah wedok iku nggae kerudung, mripate nguasi lemah lan pucet sak
pucet pucet e uwong. “Ayah, bekal njenengan ketinggalan.” Las nglangkah maju
tapi mlakune kudu dibantu stick sing ujung e nggrayah nggrayah apa sing nang
ngarepe. Las kaya wong buta.
“Las?”
Ryan nyeluk ora percaya, dheweke nangis mikir adine kilangan penglihatan. “Las
iku kowe ta? Iki aku Las, Ryan...” senyum
seng nang wajah e Las ilang. Air mata mulai ngalir nang pipie.
“M-mas...R-ryan?” Las ndeleh kotak bekal Ayah angkate lan
tongkat e, banjur nggrayah tanganne. Pengen ngerti iku temenan mas e apa duduk.
Ryan nggoceli tangan kanan e Las lan Daniel nggocel i tangan kirine. Kabeh wong
podo nangis nang ruangan iku, kecuali Dr. Harris sing senyum nguasi iku. Ryan
langsung ngrangkul Las. “Mas....Mas...”
“Iyo
dek, aku nang kene..” tangis e Ryan.
“Mas
aku buta... aku buta mas.... kenopo aku ora mati wae mas...” tangis e Las
tambah banter.
“shhh..
ojo ngomong ngunu, aku nang kene, aku nang kene, dek..” Daniel nyium tangan
kiri Las karo nangis. 2 kanca liyane, Fathan karo Zaky, cuman ndeleng karo
senyum. “aku karo liyane nang kene kok,” Las langsung ngerti maksud e liyane
iku sopo. Dheweke nglepas pelukan lan senyum marang ke 4 cah lanang iku.
“Selamat
datang mas... aku kangen kalian..”
“Aku
pulang dek...”
.
Ryan
karo Las lagi nang taman. Bedone cah iku ora nggawe kerudung, sirah e sing wis
ora ana rambut e nyandar nang bahune Ryan. Seneng kang mas e akhir e bali lan
peduli marang Las maneh. Kaya biyen. Srengenge wes arep mudun nang horizon,
nandakake yen arep magrib bar iku.
“mas...
“
“ya
dek?”
“aku
sayang sampeyan. Aku sayang ibu, aku sayang Lis, sayang ayah, aku yo sayang
Daniel karo band. iso gak sampeyan nyampekno iku ?”
“kenapa
ora tok sampekno dhewe dhek?” bales Ryan alus karo ngelus pundak e Las.
“aku
kudu ketemu bapak mas. Bapak ngenteni aku...” Ryan kaget tapi tetep njajal
tengang. Dhewek e ngerti opo sing bakal kedadean. Mripat e perih nahan air
mata.
“apa
kudu saiki nduk?”
“aku
gak ndue waktu maneh mas,” jawab e lemes. “aku pegel...” air mata ngalir saka
pelupuk mata e Ryan. Matahari setengah tenggelam. “aku pengen istirahat...”
“ndang
bubuk dhek. Aku nang kene kok...”
“hmmm...
eleng en aku mas, aku sayang
sampeyan, mesti... selamat malam...” Las nyium pipi Ryan banjur nyender
maneh nang pundak e. Mripat e perlahan nutup. Ryan nyium dahi e Las.
“selamat
malem dek... mas yo sayang kamu,” Las turu karo senyum. Nggowo kabeh lara ing
uripe selama iki lan kanker kang dekne derita nang turune.
.
.
RIP
LASTY NUR AZIZAH
03-12-2013
TAMAT
0 komentar:
Posting Komentar