Ora
Selemah Iku
Ancen kesel ya
urip sak donya karo wong ekstrovert. Dadi kelompok minoritas, aku kudu
usaha kanggo mahami sampeyan. Nanging, kadang-kadang sampeyan nganggep aku
lemah lan gak kanggo. Ancen aku katon meneng, cuek, sombong, lan bahkan anti sosial.
Nanging iku kabeh ora bener yen sampeyan gelem ngerteni aku. Aku duduk apa seng
sampeyan pikirna. Aku mung butuh kedamaian lan aku ora seneng panggon seng
rame, bukane aku pengen dewean. Aku ya pingin akrab karo sampeyan, nanging
rasane ora sanggup. Aku mung ngomong yen ana sing penting, aku ora isa ngomong
suwe-suwe karo sampeyan kabeh. Yen iku kedadean, hal iku bakal ngentekna
energiku. Aneh ya? Ancen aneh, nanging yo kuwi aku. Mulane aku ora duwe kanca
akeh. Kancaku ya mung wong sing isa ngerteni aku. Nanging, pokok e aku bakal
mbuktekake yen aku ora kaya apa sing sampeyan pikirna. Semangat!
Larane dadi
wong introvert katon nalika aku lungguh ing bangku kelas 3 SMP. Wektu iku
aku lagi kerja kelompok ing kelas karo 3 kancaku. Kita lagi ngerjaake tugas
lapoan bahasa Indonesia. “Eh, nalika jupuk topik iki piye?” Takone ketua
kelompokku sing jenenge Anggi. “Sing iki wae, topik iki sing sering kita temui
ing lingkungan,” jare Lala menehi saran. “Iya bener jare Lala,” Dina ndukung. “Eh,
kowe Rara! Ojo meneng ae!” Anggi nesu. Aku langsung kaget, aku ora weruh apa
sing kudu tak omongke. Aku bingung. “Eh.. engg.. sak karep wes. Aku ora duwe
ide,” jawabku spontan.
Mara-mara, “Kringg….
Kringg…” “Eh, wes bel muleh. Ayo ringkes-ringkes,” jare Anggi. “Ayo!” jawab bocah-bocah
bebarengan. “Murid-murid, kita pungkasani pelajaran bahasa Indonesia. Sesuk kita
lanjutake maneh gawe laporane. Assalamualaikum,” jare Bu Indah. “Waalaikumslaam
buu…” jawab bocah-bocah bebarengan. Wektu wes berlalu, mung aku wae sing isih
ana ing kelas. Dina iku jadwalku nata bangku kelas.
Sakwise mari
nata bangku, aku langsung cepet-cepet muleh. Mara-mara pas ing ngarep lawang “Brruukk!!!”
Aku tubrukan karo Anggi. “Aduh gusti! Kowe piye ta, Ra! Mlaku ora diwasi”
sentak Anggi. “See… sepurane, Nggi. Aku ora sengaja. Aku kesusu mau,” jawabku. “Ya
wes kono! Minggir!” Aku langsung minggir tekan Anggi, mlayu nang gerbang
sekolah.
Satekane ing omah,
kayadene biasane aku ganti klambi, adus, banjur mangan. Maringunu, wektuku tak
entekna ing kamar, nulis-nulis diary lan sinau. Wektu iku aku lagi nyiapne
bahan gawe laporan sesuk. Bahan kasebut aku siapne nganti bengi banget, aku
sampek turu ing duwure meja belajar.
Jam 05:00 pas
aku tangi, banjur adus, mangan, lan nyiapke buku pelajaran. Aku dunga supaya
ora enek kedadean maneh. Dina iku aku jalani kayadene biasane. Nanging, sak
marine pelajaran bahasa Indonesia atiku rada ora enak. Mara-mara Lala ngampiri
aku banjur ngomong “Rara, mau kowe dilaporne karo Anggi amarga ora gelem
ngerjaake laporan. Mau aku wes nyegah dheweke nanging hasile nihil. Sepurane ya,
Ra. Kowe sing sabar ya.” “Eh, mmm… iya ora apa-apa kok, La. Suwun ya” jawabku. Ternyata
prasaanku bener. Padahal aku iki mau wis menehi bahan kanggo dibahas bebarengan,
aku wis berusaha ngerjaake bahan kasebut sampek bengi banget. Nanging ya
sampeyan weruh dewe, bahanku ora dianggep. Ancen ing kerja kelompok aku paleng
meneng. Nanging menengku amarga mikir, bukane amarga ora gelem kerja.
Wiwit kedadean
iku, aku trauma. Akhire aku nyoba ngajak wong liya ngomong. Alon-alon aku mulai
isa, aku sanggup. Nanging suwe-suwe sifat introvertku muncul maneh. Aku mulai
lemah gawe ngomong. Aku mulai diarani sombong karo kanca-kancaku. Hal iku kedadean
sampek aku lulus SMA.
Wiwit aku mulai
mlebu masa kuliah, aku mulai ngubah mindsetku. Aku ora gelem diarani
sombong maneh. Mulane, aku aktif ing perpustakaan. Nyinauni materi sing bakal
dibahas sesuk. Perubahanku wiwit iku drastis banget. Aku mulai aktif takon ing
dosen lan aku isa mresentaseake materiku katon apik. Nanging aku during isa
akrab karo kanca kuliahku. Aku isih angel akrab. Yen dirasaake, sebenere aku
pegel nduweni sifat kaya ngana. Pegel banget. Pengen rasane dadi kaya dheweke,
nanging aku ora sanggup kaya ngunu. Yen tak peksa, aku malah stress lan tertekan.
Perjuanganku dadi
wong introvert kaya mandek wiwit aku kerja ing perusahaan. Aku mesti
ditunjuk gawe mimpin rapat lan aku dipercayai karo bosku. Aku ya wis mulai
duweni kanca akeh. Ya syukurlah, aku wis mbukteake ing sampeyan nek aku ora
selemah apa seng sampeyan pikirna.
0 komentar:
Posting Komentar